آدم وقتی درد دارد خیلی مستعد این است که بی‌رحم شود. آدم‌ها اغلب نمی‌خواهند در بدبختی و دردمندی تنها باشند. و آنچه درد و جراحت‌شان را تحمل‌پذیرتر می‌کند این است که ببینند دیگرانی نیز همتای او در درد و جراحتند. وقتی جراحتی داری پرسش نمک‌پاشی هم در کنارش داری. پرسشت این است که چرا من؟ چرا فقط من؟ آن‌وقت اگر بفهمی که خیلی‌های دیگر هم مثل تو هستند از گزندِ این پرسش خلاص می‌شوی. اما دل‌های بزرگ و صفادیده وقتی خودشان درد را تجربه می‌کنند هم‌زمان آرزو می‌کنند که ای کاش کس دیگری به چنین دردی مبتلا نشود. قلب بزرگ می‌خواهد که در وسط رنجوری آرزو کنی کاش کس دیگری چون من نباشد و نشود. این‌ها را گفتم تا به زیبایی حیرت‌آور این بیت مولانا برسم:
بر هیچ دلی مباد و بر هیچ تنی
آنچ از غم هجران تو بر جان من است