در یک تقسیم کلان و من‌درآوردی، آدم‌ها دو گروهند: کسانی که درد خدا دارند و کسانی که درد خدا ندارند. کسانی که درد خدا ندارند خودشان سه دسته‌اند: خداباور، خداناباور و ندانم‌انگار. و هر کدام‌شان هم طیف‌های متعدد دارند.
آنان که درد خدا دارند نه با آنان که بی‌دردانه خداباورند و نه با آنان که بی‌دردانه خداناباورند، وجه اشتراک چندانی ندارند. آنان که درد خدا دارند نیز مواضع اعتقادی یکسانی ندارند.
از آنان که درد خدا دارند می‌شود از سورن کرکگور، اونامونو، گابریل مارسل، مارتین لوتر، سیمون‌وی، نیکوس کازانتزاکیس، ابوالحسن خرقانی، عین‌القضات همدانی و مولانا نام بُرد.
وجه افتراق اصلی باور داشتن یا باور نداشتن نیست. درد جستجو و اشتیاق به امر الوهی است.