اگر از من بپرسند عبارتی از قرآن را انتخاب کنم تا به دیوار خانه خود بیاویزیم این آیه را پیشنهاد خواهم داد:
تلْکَ الدَّارُ الْآخِرَةُ نَجْعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فِی الْأَرْضِ وَلَا فَسَادًا وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِینَ(قصص/۸۳)؛ آن سراى آخرت را براى کسانى قرار می‌دهیم که در زمین خواستار برترى و فساد نیستند و فرجام [خوش] از آن پرهیزگاران است.
دین، نردبانی برای بالانشینی دنیوی تو نیست. اصلا پیِ بالانشینی نباش. معمولی باش. همچنان که در اِحرام حج و طواف، یاد می‌گیری که یکی هم‌تراز همگان باشی. بی‌نشان تمایزبخشی. قطره‌ای همدوش قطره‌ها باشی. به تعبیر مولانا «من کسی در ناکسی دریافتم / پس کسی در ناکسی دربافتم». در این دنیای ناچیزبها، چه ابلهانه است دست و پا زدن‌های برتری‌جویانه.