یوهان شفلر (۱۶۲۴ – ۱۶۷۷م) ابیاتی را به یاکوب بومه (۱۵۸۵ – ۱۶۲۴م) عارف پروتستان، تقدیم می‌کند:
«ماهی در آب می‌زید، گیاه در خاک می‌روید
پرنده در هوا زندگی می‌کند و خورشید در گنبد مینوی
سمندر در آتش سوزان پنهان می‌شود
و جایگاه یاکوب بومه قلب خداست!»
(عارفان مسیحی، اِوِلین آندرهیل، ترجمه حمید محمودیان و احمدرضا مؤیدی، انتشارات دانشگاه ادیان و مذاهب)
حسرت دارد نه؟ چه خانه‌ی خوبی اختیار کرده است. قلبِ خدا. کسانی هستند که خدا در قلب‌شان زندگی می‌کند و کسانی نیز هستند که در قلب خدا زندگی می‌کنند. کدام خوشتر است؟
چگونه می‌شود در قلب خدا زندگی کرد؟ پاسخ در دل همین پرسش است. پاسخ، در متن یک زندگی است. یک زندگیِ آمیخته با این پرسش: «من چگونه می‌توانم در قلب خدا زندگی کنم؟» گمان می‌کنم تنها کسانی به چنین سعادتی نایل می‌شوند که همه‌ی زندگی خود را وقف این جستجو می‌کنند: «من چگونه می‌توانم در قلب خدا زندگی کنم؟»
شاید رسالت عارفان، پاسخ گویی به این پرسش نیست. افروختن آن است.