مرگ، آتش‌زنه است. هر موجود زنده‌ای، انباری از سوخت دارد. مرگ، انباشته‌ی هر موجودی را در فضای بی‌نهایت، منفجر می‌کند. مرگ ما را از ظرفیت عظیم دوست داشتن که در دیگری است، آگاه می‌کند. مرگ، همچون آتش‌زنه است. در ما، در هر یک از ما، انباری از سوخت، خاک می‌خورد. در هر یک از ما کوهی آکنده از مواد مذاب است که با فشارِ مرگ، سرپوش خود را کنار می‌زند و در تمام سطوح روح، جاری می‌شود.
مرگ، کرانه‌های زندگی را می‌شکافد و به ما امکان رویارویی با بی‌کرانگی می‌دهد. تنها با مرگ است که می‌توانیم بی‌کران دوست بداریم. و راستی، دوستی‌های کرانمند، حقیقتاً دوستی‌اند؟