درباره من
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
- آذر 1398 4
- شهریور 1398 43
- مرداد 1398 43
- تیر 1398 34
- خرداد 1398 59
- اردیبهشت 1398 2
- فروردین 1398 17
- اسفند 1397 23
- بهمن 1397 20
- دی 1397 29
- آذر 1397 45
- آبان 1397 40
- مهر 1397 27
- شهریور 1397 16
- مرداد 1397 25
- تیر 1397 26
- خرداد 1397 31
- اردیبهشت 1397 31
- فروردین 1397 21
- اسفند 1396 25
- بهمن 1396 34
- دی 1396 60
- آذر 1396 22
- آبان 1396 30
- مهر 1396 34
- شهریور 1396 34
- مرداد 1396 12
- تیر 1396 59
- خرداد 1396 44
- اردیبهشت 1396 35
- فروردین 1396 19
- اسفند 1395 18
- بهمن 1395 11
- دی 1395 33
- آذر 1395 20
- آبان 1395 34
- مهر 1395 35
- شهریور 1395 22
- مرداد 1395 10
- تیر 1395 24
- خرداد 1395 13
- اردیبهشت 1395 9
- فروردین 1395 1
- اسفند 1394 3
- بهمن 1394 10
- دی 1394 7
- آذر 1394 17
- آبان 1394 5
- مهر 1394 176
جستجو
انتهای خنده است یا آغازِ انفجاریِ گریستن؟
انتهای خنده است یا آغازِ انفجاریِ گریستن؟ خنده‌ای است در میانه‌ی اندوه یا بغضی فشرده است در مرز تَرَک برداشتن؟ چه مرز مه‌آلودی است اینجا. گریه‌ها و خنده‌ها چه به هم نزدیکند و در این نزدیکی، چه جلوه‌ای دارد نور...
خیره که می‌شوم به این تصویر، حسی دوگانه در من می‌جوشد. گم شدن و پیداشدن در یک لحظه. مثل کودکی که لحظه‌ای دست مادرش را در ازدحام بازاری گم می‌کند و با غیبتی بسیار کوتاه، باز می‌یابد. التباس وانهادگی و یگانگی. هم‌آمیزی غیبت و حضور. خویشاوندی اشک و لبخند در یک نقطه‌ی شفّاف و پُر از سَیَلان...
تصویر تو بُعد دیگری از زمان را فرادید می‌آورد. انگار طرحی نیمه‌کاره است که تردیدی مقدس از اتمام آن سرباز می‌زند. دستی که گمان می‌کند همین‌جا، در همین لحظه‌‌ی مه‌گرفته اما خالص، بهتر است قلمو را زمین بگذارد، پنجره را باز کند و گوش دهد به صدایی که «به آرامی یک مرثیه از روی سرِ ثانیه‌ها می‌گذرد»