آفتابِ بی‌رمقِ شرق

آبیِ زیبایِ غمگین!

آسمان شمایل تو می‌توانست آفتابی‌تر باشد

و چشم‌های درشت تو می‌توانستند به کبوتران

دانه‌های شادی تعارف کنند؛

تنها اگر،

اگر مردمانِ منتظرِ مات

شکوه پرواز را باور می‌داشتند.

راستی، چند سال دیگر مهلت داری

تا بی‌نقاب، به دوربین نگاه کنی؟

وقتی که آفتابِ بی‌رمقِ شرق

بیشتر از پیشانی تو

به اقتدارِ خویش می‌اندیشد

و کبوتران زمین‌گیر

از ارتفاع می‌ترسند،

آبی‌های زیبای تو ترانه نمی‌شوند.

آبیِ زیبایِ غمگین!

چهره‌ی ابرآلودِ تو

بغض ناباورِ آسمان است

صدیق قطبی / ۵ مهرماه ۹۶