درست است که در به چشم‌‌آمدن تعدادی از مرگ‌ها و اتفاقات ناگوار، رسانه‌ها نقش اساسی دارند و چه بسا موارد مشابه بسیاری اتفاق افتاده یا می‌افتند که صِرفاً چون توجه رسانه‌ها را نینگیخته‌اند، محل توجه همگانی قرار نمی‌گیرند.
درست است که غالباً احساسات جمعی ما، گذرا و کم‌عُمق‌اند. اغلب آهی و حسرتی هستند و به اقدامات و تدابیر پایه‌ای منتهی نمی‌شوند. فراموش می‌کنیم و تنها با ناله و فریادی، خودمان را تسلا می‌دهیم.
با این حال، هم‌نوایی با احساسات پاک هم‌میهنان، اتفاق خوبی است که نباید به بهانه‌های روشنفکری از آن پرهیز کرد. جامعه‌ی متکثّر ما نیاز مُبرم به انواع و اقسام پیوندها دارد و هر تارِ مویی که بتواند رشتهی پیوند ملّی و انسانی ما را تقویت کند، شایسته‌ی توجه است.
جامعه‌ی ما، از سوء‌تفاهم‌ها قومی و مذهبی رنج می‌بَرَد. گسست‌ها و فاصله‌ها کم نیستند. دیوارها همچنان بلندند. هر احساس و عاطفه‌ی مثبتی که همدلی جمعی ما را تقویت کند، خوب است.
آنان که همراهی خود را در عواطف و هیجان‌های خوب و سالم مردم نشان می‌دهند، بهتر می‌توانند در شرایطی که جامعه دچارِ تب انتقام و هیجان‌های خشم‌آلود می‌شود، برابر مردم بایستند و بگویند: نه. اینجا نه.
از هر آنچه سالم و خوب، که می‌تواند رشتهی پیوند جمعی ما باشد، استقبال کنیم.