فرزند باران

باران می‌بارد

و تو با پیراهنی هم‌رنگ پاییز

و نگاهی هم‌خون آسمان

حیاط قدیمی خانه را

تا ابتدای کودکی‌‌هایت مرور می‌کنی.

باران می‌بارد

و اندوه حیاط پاییز

تر می‌شود.

شاخه‌هایِ عریانِ درختان سیب 

می‌دانند که تو فرزندِ بارانی،

و تکرار نامت 

دلگرمی باران است.

نامت را دست‌های شاخه‌ها

تکثیر می‌‌کند

و تمامی برگ‌ها

تو را به ضیافت خود

می‌خوانند

باران، اعتبار توست.