در تفاخرِ درخت انجیر و گلهای ابریشم
و در همسایگی نفسهای ممتدّ صبح
زاده میشویم
شهاب سوزانی از چشمان شب به زمین خواهد افتاد،
و ما
در میان خندههای همیشه زندهی ستارگان
میمیریم
راستی
ستارههایی که مُردهاند
چرا همچنان میخندند؟
31 خرداد 96- صدیق قطبی