پذیرش به موقع شکست، میوه‌ی فرزانگی است. از چیزهایی که آموختنش خیلی برای زندگی لازم است، یکی اینکه بدانی کی باید دست از مبارزه بکشی. کی میدان را ترک کنی. که هر چه سفت‌تر بگیری، درد بیشتر می‌شود. اغلب ما در کودکی تجربه‌ی آمپول زدن را داریم و اینکه هر چه بیشتر تقلا می‌کردیم، درد بیشتر می‌شد.
باید آموخت که وقت مناسب برای تسلیم شدن و ستیزه نکردن کجاست. کجاست که دیگر، هر چه بیشتر کلنجار بروی، آب را آلوده‌تر می‌کنی.
کجا باید این شعرها را چون وِردهای نجات، زیر لب تکرار کنی:
اگر سپهر بگردد ز حال خود تو مگرد
وگر زمانه نسازد تو با زمانه بساز
(مسعود سعد سلمان)
بر آستانه تسلیم سر بنه حافظ
که گر ستیزه کنی روزگار بستیزد
(حافظ)
رضا به داده بده وز جبین گره بگشای
که بر من و تو در اختیار نگشادست
(حافظ)
کار دنیا که تو دشوار گرفتی بر خود
گر تو بر خویشتن آسان کنی آسان گردد
(کمال اسماعیل)
خوار و دشوار جهان چون پی هم می‌گذرد
گر تو دشوار نگیری همه کار آسان است
(اثیر اومانی)
گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع
سخت می‌گیرد جهان بر مردمان سخت‌کوش
(حافظ)