فقدان

آغازم را پیشواز آمدی

و باور کردم زندگی

به رنگ توست

نگاهت

آغوش بود

و لبخندت

بوسه

موسم تو که به سر رسید

چشم به پهنادشتِ وحشت گشودم

بی‌پناهتر از آخرین دانه‌ی برف

که چشم به خورشید می‌دوزد.

آواز تو

به مویه‌های غریب، مایل شد

و من

زندگی را گریستم

- صدیق قطبی