بیتی دارد هوشنگ ابتهاج که خیلی به چشمم عزیز است:

یک دم نگاه کن که چه بر باد می‌دهی

چندین هزار امید بنی‌آدم است این

چه امیدها که تباه شد. چه امیدها که بر باد رفت. تنها بر باد رفتن امید نبود، از اعتبار افتادن معنا و جایگاه امید هم بود. می‌بینی؟ امید هم رفت در صفِ آنهمه تعبیرِ قشنگ که دستمالی شد. یک دم نگاه کن که چه بر باد می‌دهی... یک دم نگاه کن...