ظاهرا یکی از آدابِ دوست داشتن این است که اگر دوست از شما رنجید و شما را به خاطر کمکاری و خطایی ملامت کرد، اگر چه خود را مقصّر نمیدانید، اما به حرمت محبت او، آن کوتاهی و کمکاری را بپذیرید. یعنی گرچه باور ندارید که از شما خطایی سرزده، اما از سرِ ادب دوستی، چون و چرا نکنید و بپذیرید. از سعدی و حافظ بشنویم:
گفته بودی همه زَرقند و فریبند و فسوس
سعدی آن نیست ولیکن چو تو فرمایی هست
-
گناه اگر چه نبود اختیار ما حافظ
تو در طریق ادب باش گو گناه من است