برای گریستن در برخی از انواع اندوه، شانه‌های انسانی کفایت نمی‌کند. شانه‌ای به عرض خدا لازم است. اما افسوس که خدا شانه‌ای ندارد. پس وقتی می‌شنوی هایده با آن صدای پهناور می‌خواند: "شانه‌هایت را برای گریه کردن دوست دارم." شانه‌های چه کسی را باید در نظر بگیری؟
به سیاق روباه باید گفت: چون هیچ مغازه‌ای نیست که شانه‌ای به عرض خدا بفروشد، آدم‌ها مانده‌اند بی‌شانه.