ای شمایان!
فرزندان فردا!
ما
در محاصره مرگ
و جیره‌بندی امید
بی‌رویا
زنده ماندیم
دلتنگ
معترض
و جاده‌ها همه خسته
گرچه
-از شما چه پنهان-
گاهی
نرمی نگاه یکی نوزاد
یا خنده‌های سرخ انارستان
دل از ما می‌بُرد
همچنان که تُردی آوازی
از گلوی پرنده‌ای
با اینهمه
اگر چه هوا کم بود
ما زنده ماندیم
به احترام فردا
و رویای شما
آی آیندگان
اعجاز ما همین بود:
ما بی‌امید
ما بی‌فردا
زنده ماندیم
(صدیق قطبی)