مَجد یک دین،
به تعداد هواداران و سینه‌چاکان آن نیست.
به من نگو، کدام دین چه پیروان پُرشماری دارد.
شُکوه یک دین،
به قلمرو جغرافیایی و فتوحات سرزمینی سربازان آن نیست.
به من نگو، کدام دین، اراضی بیشتری در اختیار دارد.
قدرت یک دین را کاشفان و دانشمندان نابغه‌ای که تعلق به آن دارند، بیان نمی‌کنند.
مرا به نجوم، هندسه و طبِّ متدینان حواله مده.
عظمت یک دین،
در معابد هوش‌رُبا، گِردهم‌آیی‌های چشمگیر، گذشته‌های درخشان، مناره‌های بلند، مأذنه‌های حیرت‌آور، ناقوس‌های پُرطنین یا ظرافت‌های هنری و معماری بناهای آن نیست.
فاتحان و کشورگشایان، معماران، و دانشمندان علوم طبیعی مایه‌ی مجد و اعتلای دین نیستند.
مجد یک دین
به سهمی است که در پرورش معنوی انسان‌ها دارد.
به نقشی که در اخلاقی‌تر کردن آدمی
و معنابخشی به زندگی ایفا می‌کند.
برای اعاده‌ی مجد و عظمت دین، به اعاده‌ی معنویت دین فکر کنیم.