می‌گویند ما حجم زیادی از رؤیاهای‌مان را، از خواب که بیدار می‌شویم فراموش می‌کنیم. همه در خواب، رویا می‌بینند، اما افراد کمی هستند که رؤیاهای‌شان را به یاد می‌آورند.
چه خوب بود اگر می‌شد برای خرید رؤیا به بازار رفت، یا چند رؤیای خوب را به کسی هدیه داد. رؤیای خوب کسی را خرید. چه خوب می‌شد آدم‌هایی که رؤیاهای‌شان را به یاد می‌آورند می‌توانستند چندتایی از آنها را به کسانی که رؤیاهای‌شان را به یاد نمی‌آورند، هدیه کنند. یا مثل مراکز تبادل کتاب، مرکزی هم برای تبادل رؤیا بود.
چه خوب می‌شد اگر در میان مشاغل، رؤیابافی هم شغلی بود. آدم‌ها به مغازه رؤیابافی می‌رفتند و سفارش می‌دادند کسی رؤیای‌شان را ببافد. چه خوب بود اگر شغل رؤیابافی، تنها در انحصار پرندگان بود. حتم دارم پرندگانِ در قفس هم، رؤیابافان ماهری هستند.